w tym oczy i poza przypadkami dwuznacznych genitaliów, mężczyźni mają 8, a kobiety 9. Załatwione, prawda? Nie bardzo. Prawdopodobnie najbardziej widocznymi otworami w ludzkim ciele-poza oczywistymi-są te związane z mieszkami włosowymi (wytwarzają one włosy, które rozciągają się ze skóry za pośrednictwem kanału) i gruczołami potowymi (które są połączone z powierzchnią skóry za pomocą rurkowych przewodów potowych). Tak, ” kanały potowe.”Biologia jest dziwna w skali dermatologicznej.
Reklama
my, ludzie, jesteśmy pozytywnie podziurawieni tymi dziurami, a to, ile ich mamy, jest niezwykle interesującym ewolucyjnym pytaniem. Ile dokładnie mamy?
liczenie dziur to wyzwanie. Gęstość otworów związanych z mieszkami włosowymi, na przykład, zmienia się ogromnie w całym krajobrazie cielesnym każdej osoby. W e-mailu do io9 antropolog biologiczna Nina Jablonski — ekspert od ewolucji ludzkiej skóry-wyjaśnia, że gęstość pęcherzyków jest najwyższa na skórze głowy i najniższa na plecach, klatce piersiowej i kończynach. Obejmuje to również mężczyzn o włosach bujających się błyszczącymi, bezwłosymi kulkami; niektóre mieszki włosowe-podobnie jak w przypadku łysienia typu męskiego-w ogóle nie wytwarzają włosów. Dziury w skórze, przez które w przeciwnym razie wyrastałyby pasma, istnieją jednak, choć często są ledwo dostrzegalne.
Zdobądź wielokrotnie nagradzany spersonalizowany dźwięk
zgarnij Słuchawki Douszne Nuratrue, słuchawki Nuraphone lub słuchawki douszne NuraLoop z hojną zniżką.
Reklama
fakt, że niektóre mieszki włosowe wytwarzają grube,” terminalne ” włosy, podczas gdy inne kiełkują drobniejsze, mniej rzucające się w oczy włosy „vellus”, może również sprawić, że znalezienie ich będzie odpowiednio łatwiejsze lub trudniejsze. Istnieją ogólne wzorce dystrybucji każdego rodzaju włosów, ale różnią się znacznie w zależności od płci i grupy wiekowej. Według dr George 'a Cotsarelisa, profesora i szefa dermatologii w UPenn’ s Perelman School Of Medicine, nawet kolor włosów może wejść w grę, jeśli chodzi o umieszczenie Figury na gęstości pęcherzyków. W e-mailu do io9, Cotsarelis mówi, że blondynki mają zazwyczaj wyższą gęstość mieszków włosowych, średnio, niż Rude.
Reklama
wszystko to oznacza, że zawężenie średniej liczby otworów na włosy na człowieka jest trudniejsze, niż na początku można sobie wyobrazić; ale ludzie zdecydowanie próbowali.
według Jablonskiego jednym z pierwszych badaczy, którzy dokładnie zbadali naturę gęstości i rozmieszczenia włosów, był antropolog Adolph Schultz. Schultz rzucił swoje badania w ewolucyjne światło, obliczając liczbę mieszków włosowych pokrywających ciała ludzi i innych naczelnych.
Reklama
na skórze głowy Schultz odkrył, że ludzie przechowują taką samą liczbę mieszków włosowych na centymetr kwadratowy jak małpy człekokształtne, średnio odpowiednio 312 i 307. Gibbons, jednak — bardziej spokrewniony z ludźmi, w kontekście ewolucyjnym-udaje mu się spakować nieco ponad 2000 mieszków włosowych na cm2. Na klatce piersiowej, gdzie włosy są najmniej gęste u wszystkich naczelnych, ludzie średnio około 1 Włosów na cm2, gdzie małpy człekokształtne średnio 90. Gibbons ma blisko 500. Jeśli weźmiemy średnią gęstość włosów dla różnych części ludzkiego ciała i dodamy je, otrzymamy przybliżoną liczbę pięciu milionów dziur z samych mieszków włosowych.
Reklama
ale w przypadku gruczołów potowych liczby są jeszcze mniej wyraźne. Od 1844 roku, kiedy niemiecki anatom Karl Friedrich Theodor Krause po raz pierwszy zbadał Ludzkie ciało i zapytał, ile fabryk potu w nim jest. Na przykład Krause doszedł do wniosku, że podeszwa stopy zawiera 300 gruczołów potowych na cm2. W latach sześćdziesiątych XX wieku badania zwłok wykazały, że liczba ta była zbliżona do 600 na cm2. Kiedy zapytaliśmy Cotsarelisa o figurę, powiedział nam, że ludzkie ciało ma około 3 milionów gruczołów potowych. W tym niedawno opublikowanym artykule na temat mechanizmów pocenia się podczas ćwiczeń, autorzy donoszą, że ” liczba gruczołów potowych u ludzi może znacznie, od 1,6 do 4,0 milionów.”Jablonski powiedział nam ,że” ludzie mają o wiele więcej otworów gruczołów potowych niż mieszków włosowych.”(Przypomnijmy, że uważa się, że ludzkie ciało średnio 5 milionów mieszków włosowych.)
Reklama
aby być pewnym: wiele z tych sprzeczności prawdopodobnie wynika z naturalnych ludzkich odmian. Inne wynikają z różnych metod liczenia, różnice w wielkości próbki, a może nawet różnice między populacjami próbek. Jeśli istnieje konsensus, jeśli chodzi o gruczoły potowe, to jest to, że ludzie mają ich dużo. W kontekście ewolucyjnym jest to najważniejsza i najbardziej intrygująca rzecz.
badania gęstości włosów u różnych naczelnych wykazały, że im bardziej masywny jest gatunek, tym coraz mniej włosów na jednostkę powierzchni ciała ma tendencję do posiadania. „Biorąc pod uwagę brak skutecznego pocenia się u małp i małp”, piszą prymatolodzy Gary Schwartz i Leonard Rosenblum, ten wzór „może reprezentować architektoniczną adaptację do ograniczeń termicznych narzuconych przez malejący stosunek powierzchni do objętości u stopniowo masywnych naczelnych.”Ale ludzie służą jako dziwny wyjątek od tej reguły.
Reklama
większość naszych włosów jest znacznie drobniejsza niż u naszych małpich kuzynów (nawet jeśli często dzielimy podobną liczbę mieszków włosowych), co czyni nas skutecznie bezwłosymi. Pocimy się również, aby się ochłodzić — i robimy to często. Według Jabłońskiego, ludzie średnio pięć razy więcej otworów gruczołów potowych niż małpy. Fakt, że mieszki włosowe i gruczoły potowe pochodzą z tych samych komórek macierzystych naskórka, ale przechodzą różne procesy różnicowania, sugeruje, że ich ewolucja i rozwój są ściśle powiązane. Niektóre z najbardziej popularnych hipotez utrzymują, że brak włosów i pocenie się wyewoluowały w parze jako środek regulacji temperatury ciała podczas przemierzania afrykańskiej sawanny na dwóch stopach, chociaż Jablonski wskazuje, że przyczyny fizjologicznych różnic między ludźmi a niektórymi z naszych najbliższych ewolucyjnych kuzynów są nadal niejasne.
Reklama
w tym celu naukowcy nadal badają różne poziomy biologii w poszukiwaniu odpowiedzi na temat ludzkich i nie-ludzkich naczelnych i ich różnych włosów-i dziur potu (lub ich braku)-od poziomu genetycznego aż po niesamowicie wyglądające „mapy potu” całego ciała, takie jak jeden obrazek powyżej. Opublikowana w 2011 roku przez Caroline Smith i George ’ a Havenith, jest jedną z najbardziej wszechstronnych map „regionalnych stóp potu”, jakie kiedykolwiek nakreślono.