koszt wspólny to koszt, który przynosi korzyści więcej niż jednemu produktowi, podczas gdy produkt uboczny to produkt, który jest niewielkim wynikiem procesu produkcyjnego i który ma niewielką sprzedaż. Wspólne kosztorysowanie lub koszt produktu ubocznego są stosowane, gdy firma ma proces produkcyjny, z którego produkty końcowe są oddzielane na późniejszym etapie produkcji. Punkt, w którym firma może określić produkt końcowy, nazywa się punktem podziału. Może być nawet kilka punktów podziału; w każdym z nich inny produkt może być wyraźnie zidentyfikowany i jest fizycznie oddzielony od procesu produkcyjnego, prawdopodobnie w celu dalszego uszlachetniania w gotowy produkt. Jeżeli przedsiębiorstwo poniosło jakiekolwiek koszty produkcji przed punktem podziału, musi wyznaczyć metodę podziału tych kosztów na produkty końcowe. Jeżeli jednostka poniesie jakiekolwiek koszty po punkcie podziału, koszty są prawdopodobnie związane z konkretnym produktem, a zatem można je łatwiej przypisać.

poza punktem podziału może być również jeden lub więcej produktów ubocznych. Biorąc pod uwagę niematerialność przychodów i kosztów produktów ubocznych, Rachunkowość produktów ubocznych wydaje się być drobnym problemem.

jeśli przedsiębiorstwo poniesie koszty przed punktem podziału, musi przydzielić je do produktów, zgodnie z zarówno ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości, jak i międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej. Jeśli nie przyporządkowałbyś tych kosztów do produktów, musiałbyś je traktować jako koszty okresu, a więc obciążałby je kosztami w bieżącym okresie. Może to być nieprawidłowe traktowanie kosztów, jeśli powiązane produkty nie zostaną sprzedane do pewnego czasu w przyszłości, ponieważ użytkownik pobierałby część kosztów produktu do kosztów przed realizacją transakcji sprzedaży kompensacyjnej.

alokacja kosztów wspólnych nie pomaga w zarządzaniu, ponieważ uzyskane informacje opierają się zasadniczo na arbitralnych przydziałach. W związku z tym najlepsza metoda alokacji nie musi być szczególnie dokładna, ale powinna być łatwa do obliczenia i łatwa do obrony, jeśli zostanie poddana przeglądowi przez audytora.

jak przydzielić wspólne koszty

istnieją dwie wspólne metody alokacji wspólnych kosztów. Jedno podejście przydziela koszty w oparciu o wartość sprzedaży produktów wynikowych, podczas gdy drugie opiera się na szacunkowych końcowych marżach brutto produktów wynikowych. Metody obliczeń są następujące:

• alokacja na podstawie wartości sprzedaży. Zsumuj wszystkie koszty produkcji przez punkt podziału, a następnie określ wartość sprzedaży wszystkich połączonych produktów w tym samym punkcie podziału, a następnie przypisz koszty na podstawie wartości sprzedaży. Jeśli istnieją jakiekolwiek produkty uboczne, nie przydzielaj im żadnych kosztów; zamiast tego pobieraj wpływy z ich sprzedaży od kosztów sprzedanych towarów. Jest to prostsza z dwóch metod.

• alokacja na podstawie marży brutto. Dodać koszt wszystkich kosztów przetwarzania, które każdy wspólny produkt poniesie po punkcie podziału, i odjąć tę kwotę od całkowitych przychodów, które każdy produkt ostatecznie uzyska. Takie podejście wymaga dodatkowej akumulacji kosztów, ale może być jedyną realną alternatywą, jeśli nie jest możliwe określenie ceny sprzedaży każdego produktu w momencie podziału (jak miało to miejsce w przypadku poprzedniej metody obliczeniowej).

kształtowanie cen produktów wspólnych i produktów ubocznych

koszty przydzielone produktom wspólnym i produktom ubocznym nie powinny mieć wpływu na ceny tych produktów, ponieważ koszty nie mają związku z wartością sprzedanych produktów. Przed punktem podziału wszystkie poniesione koszty są kosztami utopionymi i jako takie nie mają wpływu na żadne przyszłe decyzje – takie jak cena produktu.

sytuacja jest zupełnie inna w przypadku wszelkich kosztów poniesionych od punktu podziału. Ponieważ koszty te można przypisać konkretnym produktom, nigdy nie należy ustalać ceny produktu na poziomie lub poniżej całkowitych kosztów poniesionych po punkcie podziału. W przeciwnym razie firma straci pieniądze na każdym sprzedawanym produkcie.

jeśli najniższą ceną produktu są tylko całkowite koszty poniesione po punkcie rozdzielenia, to pojawia się dziwny scenariusz potencjalnego naliczania cen, które są niższe niż całkowity koszt poniesiony (w tym koszty poniesione przed punktem rozdzielenia). Oczywiście pobieranie tak niskich cen nie jest realną alternatywą w dłuższej perspektywie, ponieważ przedsiębiorstwo będzie stale działać ze stratą. Daje to dwie alternatywy cenowe:

• krótkoterminowa wycena. W perspektywie krótkoterminowej konieczne może okazać się dopuszczenie bardzo niskich cen produktów, nawet zbliżonych do łącznych kosztów poniesionych po punkcie podziału, jeżeli ceny rynkowe nie pozwalają na podniesienie cen do długoterminowego, trwałego poziomu.

• długoterminowa wycena. W dłuższej perspektywie firma musi ustalać ceny, aby osiągnąć poziom przychodów powyżej całkowitego kosztu produkcji, lub ryzykować bankructwo.

krótko mówiąc, jeśli przedsiębiorstwo nie jest w stanie ustalić indywidualnych cen produktów na tyle wysokich, aby zrekompensować koszty produkcji, a klienci nie chcą akceptować wyższych cen, powinno anulować produkcję – niezależnie od tego, w jaki sposób koszty są przypisywane różnym wspólnym produktom i produktom ubocznym.

kluczową kwestią, o której należy pamiętać o alokacji kosztów związanych ze wspólnymi produktami i produktami ubocznymi, jest to, że alokacja jest po prostu formułą-nie ma wpływu na wartość produktu, któremu przypisuje koszt. Jedynym powodem, dla którego korzystamy z tych alokacji, jest osiągnięcie ważnych kosztów sprzedanych towarów i wycen zapasów zgodnie z wymaganiami różnych standardów rachunkowości.

kursy pokrewne

Księgowość Inwentaryzacja

Podstawy rachunkowości kosztowej