vele jaren geleden heb ik deelgenomen aan een persoonlijke training workshop. Een van de oefeningen tijdens de workshop was dat een kwart van de groep op het podium stond voor de rest van de deelnemers. Mensen stonden op het podium met verschillende toestanden van emotie. Een paar stonden op hun gemak, maar de meeste waren zichtbaar ongemakkelijk. Sommigen leken beschaamd, sommigen waren nerveus, maar sommigen waren duidelijk doodsbang. Sommige mensen beefden, sommige hikten, sommigen stonden bevroren met geglazuurde blikken op hun gezicht.

vervolgens kwamen de trainersassistenten op het podium en stonden direct voor de individuele personen. Ze stonden stilletjes in de ogen van de ander te staren. De nervositeit groeide, en beven veranderde in beven, hikken veranderde in snikken, en een paar mensen vielen flauw (gevangen door andere assistenten). Na ongeveer 10 minuten werd de groep van de etappe geleid en terug naar hun stoelen en een andere groep werd de etappe ingeluid.

dit werd driemaal herhaald met vergelijkbare resultaten. Ik zat in de vierde en laatste groep. Na het proces drie keer gezien te hebben, wist ik wat te verwachten, dus terwijl ik een beetje nerveus was, was ik niet bang. Ik stond te staren naar de menigte, die allemaal al hun tijd op het podium had uitgezeten.

plotseling viel het me op-terwijl ze op het podium stonden te staren naar de rest van ons, waren ze bang voor ons! Als zij voor ons (d.w.z. mij) bang waren, waarom zou ik dan voor hen bang zijn? Ik begon te lachen. Ik lachte hartelijk voor een paar momenten en dan gekalmeerd tot een rustige grinnik. Een assistent kwam voor me staan en keek in mijn ogen. Ik was vervuld van warmte en glimlachte. Deze persoon was geen bedreiging voor mij. Het publiek was geen bedreiging voor mij. Er was niets om bang voor te zijn. Ik stond op mijn gemak totdat het proces voorbij was en keerde terug naar mijn stoel met de rest van de groep.

ik ben nooit meer bang geweest om voor een groep op te staan.