een van de meest frustrerende dingen over de ‘occasionele’ (in plaats van systematische) aard van de nt geschriften is dat geen van hen ons precieze details geeft van wat de eerste volgelingen van Jezus deden toen ze elkaar ontmoetten voor ‘aanbidding’. (Ik gebruik hier omgekeerde komma ‘s, omdat het NT eigenlijk nooit het woord’ aanbidding ‘ gebruikt voor wat christenen deden toen ze elkaar ontmoetten. Had Paulus maar aan zijn brief aan Korinthe en de dienstorde gehecht! We zouden eeuwen van debat tussen denominaties hebben vermeden, en onszelf honderdduizenden uren in liturgische herziening hebben bespaard—en zelfs het debat over de vraag of we eigenlijk wel ‘aanbidden’!Het laatste Grove aanbidding boekje is van Colin Buchanan, en stelt de intrigerende vraag: stel dat we hints hebben in de brief aan de Hebreeën over wat er gebeurde toen gelovigen zich verzamelden? Colin is goed toegerust om dit te vragen, omdat hij niet alleen een levenslange commentator is en bijdraagt aan het denken over aanbidding en liturgie in de Kerk van Engeland, maar ook klassiek getraind en een uitstekende exegete.

Colin begint met het verkennen van het probleem met onze taal. ‘Aanbidding’ is het woord dat veel mensen gebruiken om te beschrijven wat er gebeurt als we elkaar ontmoeten, ook al gebruiken sommigen het woord voor christelijk leven, of voor het gevoel dicht bij God te komen, of voor een deel van de dienst (meestal het zingen). In het NT zijn er zes Griekse woorden vertaald ‘aanbidding’, maar vijf van hen worden nooit gebruikt met betrekking tot een collectieve bijeenkomst.

er blijft dan één werkwoord over, één met maar één voorkomen in wat we een aanbiddingscontext zouden noemen. Is dit leitourge? het woord achter onze liturgie.’Zijn oorsprong betekent ook’dienst verlenen ‘—in de vijfde eeuw voor Christus Athene om dienst te verlenen aan de gemeenschap-maar het werd opgepikt door de vertalers van het Oude Testament in het Grieks om te worden gebruikt voor priesterlijke dienst.’In het Nieuwe Testament, in dit gebruik in Handelingen 13.2, Het kenmerkt duidelijk een gezamenlijke kerkelijke activiteit door de discipelen in Antiochië, en het wordt meestal vertaald als de kerk ‘het dienen van de Heer’ of zelfs ‘het aanbidden van de Heer’—en het zit comfortabel met de andere activiteiten die ermee verbonden zijn op dat moment—vasten, het horen van het woord van de Heer, bidden, en het leggen van de handen op Barnabas en Saul om hen te ‘scheiden’ voor hun specifieke Missionaris bediening. Deze aflevering geeft ons de sleutel tot onze zoektocht. Voor op verschillende manieren in het Nieuwe Testament geeft het bewijs van de discipelen vergadering samen voor hun bedrijfsdoeleinden, inclusief bediening van het woord met elkaar, de leer, de profetie, het bidden, het zingen, het delen van de maaltijd des Heren, de inbedrijfstelling officieren, het verzamelen van aalmoezen, en zelfs het toedienen van discipline—alle met het oog op prijzende God over het Christelijke verhaal, waardoor hun gebeden tot God en bonding en building elkaar in hun geloof. Maar er is geen enkel technisch woord, een gemeenschappelijk zelfstandig naamwoord zoals onze ‘aanbidding’, dat het beschrijft-gewoon de discipelen ‘waren samen’ (handelingen 4.31), ‘ samengekomen ‘(handelingen 20.7), ‘ kwamen samen in de kerk ‘( 1 Kor 11.18; 14.26), en waren niet op te geven ‘de samenkomst” (10.25)…

we lezen de brief om te leren wat de schrijver ons vertelt over het karakter en de functies van de christelijke vergadering… welke acties karakteriseren de kerk van God wanneer zij bijeenkomt?Colin geeft vervolgens een korte inleiding tot de Hebreeën en zet de belangrijkste theologische thema ‘ s uiteen, waaronder het prominente thema van het priesterschap van Christus. Terloops geeft hij een opmerking over het gebruik van de term ‘priester’ voor christelijke ambtsdragers.

Wat moeten we zeggen van de gewone Anglicaanse taal waarin ministers priesters worden genoemd? Het Nieuwe Testament gebruikt nooit de stam van hiereus, die in de Engelse versies als ‘priester’ wordt vertaald, om gewijde ambtsdragers van de kerk aan te duiden. Echter, het Engelse woord ‘priester’, dat wordt gebruikt om hiereus in de Schrift te vertalen, is zelf etymologisch een corruptie van de Griekse presbuteros, die de Bijbel vertaalt als ouderling. Het onderscheid is duidelijk in het Grieks—de oudsten zijn christelijke leiders, en de ‘priester’ stam komt alleen met Oude Testament priesters, met Jezus als onze hogepriester, en met de hele kerk als een ‘priesterschap’ (zoals bijvoorbeeld in 1 Petr.2.9), maar niet met christelijke ministers of leiders. Ministers hebben vele titels (oudsten, bisschoppen, pastors, leraren, enzovoort), maar degene die ze niet hebben is ‘priesters’ (hiereis). Ambtsdragers verschijnen nauwelijks in deze brief, en als ze dat doen, hebben ze geen onderscheidend verband als ambtsdragers met het priesterschap van Christus. Het is dus onmogelijk om een verondersteld ‘priesterschap’ te ontlenen aan het welomschreven (en onvervreemdbare) priesterschap dat hij alleen bezit. De Anglicaanse Hervormers hebben ons slecht gediend door ‘priesters’ in de liturgie te houden, en we zijn nu goed gediend door de stap-voor-stap terugkeer van ‘presbyters’, die Anglicaanse gelovigen zouden moeten aanmoedigen. Tenslotte maakt het Nieuwe Testament geen enkel verband tussen het priesterschap en het voorzitten van de eucharistie.

het centrale hoofdstuk kijkt dan naar de taal binnen Hebreeën die zou kunnen aangeven wat er gebeurde toen ze samenkwamen. Deze omvatten: ontmoeting om toegang te zoeken tot Gods aanwezigheid; Jezus ontmoeten; het horen van het woord van de Schrift, waaronder het lezen ervan, wetende dat Jezus alle beloften van God vervult, en het ontvangen van aanmoediging tot getrouw leven; het aanbieden van lof; het bemiddelen; het erkennen van het hele gezelschap van heiligen, inclusief de overledenen; praktisch delen van middelen; het vermijden van ceremonialisme of legalisme.

als deze brief onze belangrijkste gids zou zijn voor christelijke bijeenkomsten, wat zouden we dan leren?Van vitaal belang, de gelovigen ontmoetten elkaar als gelovigen, en ontmoetten elkaar om elkaar aan te moedigen en te ondersteunen door zowel geestelijke als materiële middelen, het delen van de waarheid van Christus, en het delen van voedsel en andere benodigdheden. Twee perspectieven domineren, elk met’ kijken naar Jezus ‘als centraal—de duw om weg te komen van de kwade wegen van de wereld (13.13), en de aantrekkingskracht van’ het zien van de dag naderen ‘ (10.25). Het Voorzien in elkaars materiële behoeften was een integraal onderdeel van de agenda. Maar het overkoepelende kenmerk van de agenda was het woord. Het werd onderwezen als aansporing door de leiders, met een grote nadruk op de vervulling van het Oude Testament in Jezus. Maar het bood ook Wederzijdse bemoediging onder de mensen: ze deelden hun ervaringen van het leven als Christenen in vaak vijandige omgevingen; ze waren klaar met dankzegging en lof aan God; en voorbede voor gelovigen elders maakte ook deel uit van het patroon. Of ze zongen kunnen we niet zeggen, maar lof elders in het Nieuwe Testament impliceerde lied, en de hele verzadiging in psalmodie hierboven vermeld wijst ook op een agenda van lied; of en hoe vaak ze hielden het avondmaal is verborgen voor ons. Of er een ontwikkelde routine—een liturgie—voor hun bijeenkomsten was, is ons onbekend, maar het bestaan van leiders die moesten worden gevolgd (13.17) suggereert dat vergaderingen werden bevolen. Er is geen geïntegreerd beeld beschikbaar, maar we hebben dit gedeeltelijke beeld samengesteld uit de verspreide stukjes levend bewijs in de brief; in dat beeld zien we eerst de absolute centraliteit van de persoon van Jezus, hun grote hogepriester, en dan hun eigen aanwezigheid met hun hogepriester in de wereld voorbij de sluier. Het moet onze blik vullen en onze verbeelding verblinden.

het boekje eindigt met drie bijlagen, waarin de rol van doop en communie in Hebreeën, het gebruik van de brief in Anglicaanse liturgie en suggesties voor nieuwe liturgie op basis van de tekst van de brief worden onderzocht. Het is een geweldig lezen, en klassieke Buchanan in zijn combinatie van helderheid, robuustheid en frisheid van inzicht—zowel in Hebreeën als brief en in de taak van collectieve aanbidding. Je zult merken dat je weer nadenkt en jezelf vragen stelt over lange veronderstellingen en praktijken.

u kunt het boekje voor £3,95 Gratis in het Verenigd Koninkrijk bestellen via de website van Grove.

Volg mij op Twitter @psephizo. Zoals mijn pagina op Facebook.

veel van mijn werk gebeurt op freelance basis. Als u deze post hebt gewaardeerd, zou u overwegen het doneren van £1.20 per maand om de productie van deze blog te ondersteunen?