Hoe kan men proberen een revolutionair meesterwerk van 6000 woorden van literaire precisie te verminderen zonder de essentie van zijn betekenis te verminderen? Hier is mijn poging tot bewerkte versie van George Orwell ’s meesterwerk getiteld’ Politiek en de Engelse taal.’Na het lezen begin je net als ik te beseffen waarom het in onze tijd moeilijk te begrijpen is. Ironisch genoeg is eenvoud een van de moeilijkste dingen om te leren, maar Orwell slaagt erin om dit te doen met griezelige consistentie.

er is zeker geen succes in het schrijven effectief tenzij men schrijft met eenvoud. Orwell adviseert om zin en betekenis te geven aan wat er gezegd wordt en formuleert dan het proza, zegt hij om de gedachte te voelen of in beeld te brengen voordat hij de letterlijke definitie ervan toepast. Elk gesproken woord kan gevangen worden. Woorden zijn net zo imiteerbaar als identiteit en kunnen worden verdraaid door degenen die slim genoeg zijn om dat te doen. Toch is het duidelijk dat propagandas de macht hebben om zich aan te passen en te marginaliseren op manieren die Orwell ‘ s stoutste verbeelding ongetwijfeld hebben overtroffen. Toch hebben wij als individuen de macht om een verschil te maken door de inhoud van onze verbeelding met oprechtheid bloot te leggen. Hier gaat …

politiek en de Engelse taal – George Orwell

–

in onze tijd is het algemeen waar dat politiek schrijven slecht schrijven is. Onze beschaving is decadent, en onze taal—dus het argument loopt—moet onvermijdelijk delen in de Algemene ineenstorting. Hieruit volgt dat elke strijd tegen het misbruik van taal een sentimenteel archaïsme is, daaronder ligt het halfbewuste geloof dat taal een natuurlijke groei is en geen instrument dat we voor onze eigen doeleinden vormen. Een man kan drinken omdat hij zich een mislukking voelt, en dan nog meer falen omdat hij drinkt. Het is eerder hetzelfde wat er gebeurt met de Engelse taal. Het wordt lelijk en onnauwkeurig omdat onze gedachten dwaas zijn, maar de slordigheid van onze taal maakt het makkelijker voor ons om dwaze gedachten te hebben. Het punt is dat het proces omkeerbaar is.

–

Modern Engels, vooral geschreven Engels, zit vol slechte gewoonten die zich verspreiden door imitatie en die vermeden kunnen worden als men bereid is de nodige moeite te nemen. Als men van deze gewoonten afkomt, kan men helderder denken, en helder denken is een noodzakelijke eerste stap op weg naar politieke regeneratie.Wanneer men een vermoeide hack op het platform mechanisch herhalen van de bekende zinnen— de juiste geluiden komen uit zijn strottenhoofd, maar zijn hersenen is niet betrokken als het zou zijn als hij zijn woorden te kiezen voor zichzelf. Hij kan bijna onbewust zijn van wat hij zegt. En deze verminderde bewustzijnstoestand is in ieder geval gunstig voor politieke overeenstemming.

–

een scrupuleuze schrijver, in elke zin die hij schrijft, zal zich ten minste vier vragen stellen, dus: wat probeer ik te zeggen? Welke woorden zullen het uitdrukken? Welk beeld of idioom maakt het duidelijker? Is dit beeld fris genoeg om een effect te hebben? En hij zal zich waarschijnlijk nog twee vragen stellen: kan ik het kortstondig zeggen? Heb ik iets gezegd dat vermijdbaar lelijk is? In onze tijd zijn politieke spraak en schrijven grotendeels de verdediging van het onverdedigbare. Politieke taal moet dus grotendeels bestaan uit eufemisme, vragen stellen en pure onduidelijkheid. Maar als gedachte de taal corrumpeert, kan taal ook het denken corrumperen. Een slecht gebruik kan zich verspreiden door traditie en imitatie, zelfs onder mensen die beter zouden moeten en weten. Kijk terug door dit essay, en u zult zeker zien dat ik keer op keer de fouten heb begaan waartegen ik protesteer.

–

Modern Engels, vooral geschreven Engels, zit vol slechte gewoonten die zich verspreiden door imitatie en die vermeden kunnen worden als men bereid is de nodige moeite te nemen. Als men van deze gewoonten afkomt, kan men helderder denken, en helder denken is een noodzakelijke eerste stap op weg naar politieke regeneratie.Wanneer men een vermoeide hack op het platform mechanisch herhalen van de bekende zinnen— de juiste geluiden komen uit zijn strottenhoofd, maar zijn hersenen is niet betrokken als het zou zijn als hij zijn woorden te kiezen voor zichzelf. Hij kan bijna onbewust zijn van wat hij zegt. En deze verminderde bewustzijnstoestand is in ieder geval gunstig voor politieke overeenstemming.

–

dwaze woorden en uitdrukkingen zijn vaak verdwenen, niet door een evolutionair proces, maar door de bewuste actie van een minderheid. De verdediging van de Engelse taal heeft niets te maken met archaïsme, met het redden van verouderde woorden en wendingen van spraak. Het gaat vooral om het schrappen van elk woord of idioom dat zijn nut heeft ontgroeid. Wat bovenal nodig is, is dat de Betekenis het woord kiest, en niet andersom. In proza, het ergste wat men kan doen met woorden is om zich over te geven aan hen. Maar men kan vaak twijfelen over het effect van een woord of een zin, en men heeft regels nodig waarop men kan vertrouwen wanneer instinct faalt. Ik denk dat de volgende regels voor de meeste gevallen gelden:

–

gebruik nooit een metafoor, gelijkenis of andere vorm van spraak die je gewend bent om te zien in druk.

het enige doel van een metafoor is het oproepen van een visueel beeld. Als je aan een concreet object denkt, denk je woordloos, en als je dan wilt beschrijven wat je visualiseert, jaag je waarschijnlijk rond tot je de exacte woorden vindt die lijken te passen. Door het gebruik van oude metaforen, vergelijkingen en idiomen, bespaart u veel mentale inspanning, ten koste van het verlaten van uw Betekenis vaag, niet alleen voor uw lezer, maar voor jezelf.

gebruik nooit een lang woord waar een kort woord geschikt is.

Modern schrijven op zijn slechtst bestaat niet uit het uitkiezen van woorden omwille van hun betekenis en het uitvinden van beelden om de Betekenis duidelijker te maken. Het bestaat uit het samenvoegen van lange stroken woorden die al op volgorde zijn gezet door iemand anders, en het maken van de resultaten toonbaar door pure humbug. De aantrekkingskracht van deze manier van schrijven is dat het gemakkelijk is. Het is makkelijker-zelfs sneller, als je eenmaal de gewoonte.

als het mogelijk is om een woord uit te snijden, knip het dan altijd uit.

lange woorden maken u niet intelligent, tenzij ze vakkundig worden gebruikt. In bepaalde vormen van schrijven, met name in de kunstkritiek en de literaire kritiek, is het normaal om lange passages tegen te komen die bijna geheel betekenisloos zijn. Woorden als romantisch, plastisch, waarden, menselijk, dood, sentimenteel, natuurlijk, vitaliteit, zoals gebruikt in de kunstkritiek, zijn strikt zinloos in die zin dat ze niet alleen niet verwijzen naar een vindbaar object, maar dat ze door de lezer nauwelijks worden verwacht.

– gebruik nooit de passieve waar u de actieve kunt gebruiken.

mensen die op deze manier schrijven hebben meestal een algemene emotionele betekenis—Ze hebben een hekel aan het ene en willen solidariteit met het andere uiten—maar ze zijn niet geïnteresseerd in de details van wat ze zeggen. De schrijver heeft een betekenis of kan die niet uitdrukken, of hij zegt onbedoeld iets anders, of hij is bijna onverschillig of zijn woorden iets betekenen of niet.

– gebruik nooit een vreemde zin, een wetenschappelijk woord of een jargon als u een alledaags Engels equivalent kunt bedenken.Veel van deze termen worden gebruikt zonder kennis van hun betekenis. Een massa Latijnse woorden valt op de feiten als zachte sneeuw, het vervagen van de contouren en het bedekken van alle details. De grote vijand van duidelijke taal is onoprechtheid. Als er een kloof is tussen je echte en je verklaarde doelen, verander je als het ware instinctief in lange woorden en uitgeputte idiomen, zoals een inktvis die inkt uit spuit.

– breek een van deze regels eerder dan iets ronduit barbaars te zeggen.

deze regels klinken elementair, en dat zijn ze ook, maar ze vereisen een diepe verandering van houding bij iedereen die gewend is geraakt aan het schrijven in de stijl die nu in de mode is. Taal is een instrument om gedachten uit te drukken en niet om gedachten te verbergen of te voorkomen. Men moet erkennen dat de huidige politieke chaos verbonden is met het verval van de taal en dat men waarschijnlijk enige verbetering kan bewerkstelligen door te beginnen bij het verbale einde. Politieke taal is ontworpen om leugens waarheidsgetrouw en moord respectabel te laten klinken, en om een schijn van stevigheid te geven aan pure wind. Men kan dit niet allemaal in een moment veranderen, maar men kan op zijn minst zijn eigen gewoontes veranderen.