powyższy obraz dotyczy wiatrów, które wieją w górnej atmosferze. Na odległościach ponad kilometr nad ziemią gradient ciśnienia i siły Coriolisa są jedynymi czynnikami wpływającymi na ruch wiatrów. W ten sposób ruchy powietrza ostatecznie osiągają punkt równowagi między siłami gradientu ciśnienia a siłą Coriolisa, a wiatry geostroficzne wiją się równolegle do izobarów na mapie pogody.

nie ma to jednak miejsca w pobliżu poziomu gruntu. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na ruchy powietrza w pobliżu powierzchni Ziemi jest tarcie. Gdy wiatry przechodzą nad powierzchnią ziemi, napotykają nierówności powierzchni i zwalniają. Spadek prędkości wiatru oznacza, że zmniejsza się również efekt Coriolisa działający na wiatry. Ponieważ siła gradientu ciśnienia pozostaje stała, kierunek wiatru jest napędzany silniej w kierunku niższego ciśnienia powietrza. Zamiast przekształcać się w wiatry geostroficzne, jak to ma miejsce w górnej atmosferze, wiatry mają tendencję do zakrzywiania się do wewnątrz w kierunku środka obszaru niskiego ciśnienia lub spirali na zewnątrz z dala od środka obszaru wysokiego ciśnienia.

efekty tarcia różnią się znacznie w zależności od charakteru terenu, nad którym wieje wiatr. Na bardzo pagórkowatym lądzie wiatry mogą być odchylane o 30 stopni lub więcej, podczas gdy na płaskich lądzie efekty mogą być prawie znikome.