Indyjska Karta stanu wydana przez rząd. Zdjęcie dzięki uprzejmości Indian and Northern Affairs Canada.
jaki jest Status Indii?
„Status Indyjski” odnosi się do konkretnej tożsamości prawnej osoby Aborygenów w Kanadzie. Wraz z utworzeniem w 1876 roku, rząd kanadyjski opracował kryteria, kto byłby prawnie uważany za Indianina. Kryteria te są nadal określone w sekcji 6 indyjskiej ustawy, określając w ten sposób, kto kwalifikuje się do uzyskania statusu Indii. Biorąc pod uwagę historyczną jednostronną władzę rządu w ustalaniu, kto jest legalnie Hindusem, Zgromadzenie pierwszych narodów, jak również inni przywódcy i naukowcy opisali ustawę indyjską jako formę prawa apartheidu.1
ludy Aborygenów w Kanadzie, które są klasyfikowane jako „Indianie statusu”, są zarejestrowane zgodnie z indyjską Ustawą o rejestrze Indian– centralnym rejestrze prowadzonym przez Indian and Northern Affairs Canada (INAC). Indianie statusowi otrzymują kartę statusową, która zawiera informacje o ich tożsamości, opasce i numerze rejestracyjnym.
„Status Indians” to oddziały kanadyjskiego rządu federalnego, paternalistyczny stosunek prawny, który ilustruje historyczne imperialne przekonanie, że ludy Aborygenów są „dziećmi” wymagającymi kontroli i kierownictwa, aby wprowadzić je w bardziej „cywilizowany” kolonialny sposób życia. Jak wyjaśnia raport Departamentu Spraw indyjskich z 1876 roku:
nasze indyjskie ustawodawstwo zasadniczo opiera się na zasadzie, że Aborygeni mają być trzymani pod opieką i traktowani jak podopieczni lub dzieci stanu. … prawdziwe interesy Aborygenów i państwa wymagają, aby dołożyć wszelkich starań, aby pomóc Czerwonemu człowiekowi w wyjściu z jego stanu opieki i zależności, i to jest wyraźnie nasza mądrość i nasz obowiązek, poprzez edukację i wszelkie inne środki, przygotować go do wyższej cywilizacji, zachęcając go do przyjęcia przywilejów i obowiązków pełnego obywatelstwa.”2
ustawa Indyjska odnosi się tylko do statusu Indian i nie uznawała historycznie Ludów Metysów i Inuitów. W rezultacie Medi i Inuici nie mieli statusu Indian i praw przyznanych przez ten status, mimo że byli rdzenni dla Kanady i uczestniczyli w budowaniu narodu kanadyjskiego. (Nie należy tego mylić z uznaniem przez kanadyjską Konstytucję Indian, Metysów i Inuitów jako ludów tubylczych, a tym samym z konstytucyjnie chronionymi prawami. Więcej informacji na ten temat znajduje się w sekcji 35 Ustawy Konstytucyjnej.)
zgodnie z paternalistyczną polityką wobec Ludów Aborygenów, kanadyjski rząd federalny przejął odpowiedzialność fiskalną za Indian w celu wsparcia struktur kolonialnych, które nałożył na ludy Aborygenów poprzez ustawę indyjską, takich jak administracja zespołu, Edukacja i opieka zdrowotna. Ustawa Indyjska historycznie stwierdzała, że ci, którzy mają status Indian, mają prawo do życia z rezerw, udziału w pieniądzach zespołu, głosowania na radę zespołu i szefa oraz dziedziczenia własności zespołu. W 1985 roku poprawka do ustawy o Indiach oddzieliła Status Indii od członkostwa w zespole. Zespoły otrzymały prawo do tworzenia własnych kodów członkowskich, a tym samym określania, kto może uczestniczyć w polityce i społeczeństwie zespołu, a także kto może uzyskać dostęp do zasobów zespołu, takich jak własność zespołu. Zespoły nie miały jednak kontroli nad tym, kto uzyskał lub stracił status. Władzę tę zachował rząd federalny. Podczas gdy członkostwo w zespole często towarzyszy statusowi indyjskiemu, możliwe jest posiadanie statusu Indyjskiego bez członkostwa w zespole lub odwrotnie.
ustawa Indyjska zawiera pewne zwolnienia podatkowe dla osób o statusie Indyjskim, choć istnieje błędne przekonanie, że Indianie w ogóle nie płacą podatków. Jest to niedokładne – w przypadku terenów poza rezerwatem stosuje się ogólne opodatkowanie kanadyjskie. Pewne zwolnienia podatkowe istnieją na gruntach rezerwowych. Te zwolnienia podatkowe na ogół wynikają z traktatów i związanych z nimi umów między Koroną a Pierwszymi Narodami, kiedy Korona gwarantowała określone usługi w zamian za prawo do ziemi.3 osoby ze statusem Indian nie płacą podatków za większość zakupów na ziemiach rezerwowych. Jeżeli ich mienie znajduje się na gruntach rezerwowych, nieruchomość ta jest zwolniona z podatku. Osoby o statusie indyjskim, które są zatrudnione na terenach rezerwowych lub których przedsiębiorstwa znajdują się na terenach rezerwowych, mogą być zwolnione z niektórych podatków dochodowych i biznesowych, ale przepisy regulujące te zwolnienia są złożone i nie mają jednolitego zastosowania w każdym scenariuszu. (Aby uzyskać więcej informacji na temat tego, jak opodatkowanie ma zastosowanie do statusu Indian, odwiedź stronę internetową Canadian Revenue Agency tutaj: http://www.cra-arc.gc.ca/brgnls/menu-eng.html).
kto może mieć status Indianina?
istnieją złożone zasady regulujące status Indii, które są szczegółowo opisane w sekcji 6 indyjskiej ustawy. Status Indian nie był zależny wyłącznie od pochodzenia. Jak stwierdziła Królewska Komisja Ludów Aborygenów, „uznanie za” Indianina ” w kanadyjskim prawie często nie miało nic wspólnego z tym, czy dana osoba rzeczywiście pochodzi z Indii.”4 ustawa Indyjska z 1867 r. zdefiniowała „Indian” jako:
najpierw. Każdy mężczyzna o indiańskiej krwi, rzekomo należący do określonego zespołu;
. Każde dziecko takiej osoby;
Każda kobieta, która jest lub była legalnie żoną takiej osoby.5
jak stwierdza ten fragment, bycie „Indianinem” było całkowicie zależne od męskiej linii. To uprzywilejowanie linii męskiej w celu określenia statusu Indian spowodowało Głębokie nierówności płciowe. Status kobiety zależał od jej ojca lub męża i mógł się zmieniać przez całe życie. Na przykład kobieta bez rodowodu Aborygenów poślubiając mężczyznę o statusie Indyjskim zyskałaby Status indiański. Alternatywnie, jeśli kobieta ze statusem wyszła za mąż za mężczyznę bez statusu, straciłaby status lub zostałaby ” uwłaszczona.- Przepisy te doprowadziły do powstania warunków społecznych i politycznych, które nieproporcjonalnie dyskryminowały indyjskie kobiety i zostały zakwestionowane w ciągu ostatnich kilku dekad XX wieku. W wyniku dużej presji na rząd kanadyjski, aby zająć się dyskryminującymi przepisami ustawy, definicja statusu Indii przeszła znaczące zmiany od 1985 roku z Ustawą C-31. Jest to bardziej szczegółowo wyjaśnione poniżej.
utrata statusu Indian (uwłaszczenie)
historycznie, rząd nakreślił również, jak można stracić swój status Indyjski i stać się pełnoprawnym obywatelem Kanady. Proces utraty statusu Indianina na rzecz Praw Obywatelskich nazwano ” uwłaszczeniem.”
początkowo każdy Hindus, który uzyskał stopień uniwersytecki i / lub stał się profesjonalistą, takim jak lekarz lub prawnik, automatycznie tracił swój status. Ten sam proces miałby miejsce w przypadku każdego Indianina, który służył w siłach zbrojnych, lub każdej kobiety o statusie Indianina, która poślubiła mężczyznę bez statusu. Kiedy kobieta została uwłaszczona, jak w przypadku każdego uwłaszczonego Indianina, nie otrzymywała rekompensaty ani wsparcia, ani nie mogła mieć zagwarantowanego dostępu do swojej społeczności pochodzenia, ponieważ jej członkostwo w zespole również zostałoby usunięte. Zasadniczo straciła prawa Indian. Oczywiście, gdy ktoś utracił swój status lub został uwłaszczony, nie był w stanie przekazać statusu Indyjskiego (a tym samym związanych z nim praw) swoim dzieciom, zrywając w ten sposób więzi z ich pochodzeniem i społecznością— ich pochodzenie Indyjskie nie było już prawnie uznawane, a w wielu przypadkach byli dalej oddzielani od swoich społeczności fizycznie, geograficznie, społecznie, duchowo, psychicznie i emocjonalnie.
jak wcześniej wspomniano, długa walka i zagorzały sprzeciw wobec tej polityki przez kobiety, które straciły swój status, doprowadziły do uchwalenia ustawy C-31 o zmianie ustawy indyjskiej. Obecnie nie jest możliwe, aby Status Indianin utracił swój status, a ci, którzy mimowolnie utracili swój status, mogli zostać z nim przywróceni. Poprawki te nie zostały jednak całkowicie usunięte z dyskryminacyjnej historii, ponieważ potomkowie kobiet, które utraciły swój status, nadal borykają się z wyzwaniami. W związku z tym zmiany w ustawie indyjskiej dotyczące statusu są nadal kwestionowane i zmieniane. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, zobacz naszą sekcję dotyczącą rachunku C-31.
przekazywanie statusu Indii
Wiele osób postrzega Status Indii jako narzędzie asymilacyjne, mechanizm dla rządu kanadyjskiego, aby ostatecznie „uregulować” indyjską tożsamość. Rząd kanadyjski historycznie uznał swój wyjątkowy związek z Pierwszymi Narodami, a co za tym idzie obowiązek wobec nich, i dlatego stworzył definicję „Indyjskiego” w celu administrowania usługami i zasobami dla odpowiednich ludzi (mianowicie Ludów Aborygenów). Jednakże, stosując ustawodawstwo w celu określenia, kto kwalifikuje się do” statusu Indyjskiego ” i praw przyznanych mu, niektórzy argumentowali, że powoduje to konflikt interesów. Na przykład niektórzy mogą twierdzić, że w interesie rządu leży zmniejszenie liczby uprawnionych Indian, a tym samym złagodzenie związanych z tym obowiązków i wydatków rządowych. „Stanowienie prawa” w Indiach ostatecznie uwolniłoby ich od tych zobowiązań.
wczesne ustawodawstwo powstało przy założeniu, że Indianie będą tylko tymczasowo podlegali oddziałom-że z czasem albo wyginą, albo zasymilują się i uwłaszczą. Podczas gdy te idee zmieniły się i powszechnie uznaje się, że narody Aborygenów zachowają swoją kulturę i zwyczaje, eksperci prawni zwracają uwagę, że rządowi kanadyjskiemu udało się zmienić retorykę, zachowując jednocześnie te same cele asymilacyjne. Chociaż wprowadzono zmiany w ustawie indyjskiej, obecne prawodawstwo zapewnia, że status może być przekazywany tylko przez kilka pokoleń, dopóki praktycznie nie zniknie.
nowelizacja ustawy C-31 stworzyła nowe kategorie statusu Indii, co sprawia, że określanie statusu jest jeszcze bardziej złożone. Jeden z nich nie jest już ani statusem, ani statusem-może być również określany jako „6(1)” lub „6(2).”Podsekcja 6 ust. 1 ustawy indyjskiej określa, kto jest uprawniony do uzyskania statusu Indii. Po uchwaleniu ustawy C-31 w 1985 roku, stworzono nowy podrozdział mający zastosowanie do tych, którzy ponownie wprowadzili swój status, oraz do ich potomków: podrozdział 6(2). Susbsection 6(2) stanowi, że dana osoba jest uprawniona do rejestracji, jeśli jeden z jej rodziców (niezależnie od płci) został zarejestrowany jako Indianin.
to, co komplikuje ten nowy podział na 6(1) i 6(2), to zdolność do przekazywania statusu. W przypadku, gdy osoba o statusie indiańskim zgodnie z podsekcją 6 ust. 2 ma dzieci z osobą nieposiadającą statusu, ich dzieci nie kwalifikują się do uzyskania statusu indiańskiego. Jest to czasami nazywane ” odcinaniem drugiej generacji.”Osoba, której przyznano status na podstawie § 6 ust. 1, nie podlega tej karze. Co ciekawe, jeśli dwóch Hindusów o statusie 6(2) wyjdzie za mąż i urodzi dzieci, ich dziecko osiągnie 6(1). To utrwala dyskryminujące środki ustawy indyjskiej przed ustawą C-31, ponieważ niektórzy Indianie są karani za „poślubienie” lub poślubienie (a następnie posiadanie dzieci) osoby nieposiadającej statusu. Podczas gdy Bill C-31 uniemożliwił rządowi usunięcie statusu, rząd po prostu stworzył nowy mechanizm, aby służyć temu samemu celowi. Pierwotny cel rządu polegający na całkowitym usunięciu statusu Indii nadal jest spełniony; Bill C-31 po prostu odroczył go o pokolenie.
ludzie dotknięci „odcięciem drugiego pokolenia” mogą napotkać pewne naciski ze strony swojej społeczności, dotyczące tego, z kim mogą się ożenić i mieć dzieci, aby utrzymać swój status Indyjski. Aby skłaniać do refleksji nad tym, jak przejawia się to w społeczności Mohawków, polecamy film National Film Board of Canada „Club Native.”Jak wspomniano wcześniej, kategorie te opierają się głównie na prawodawstwie, a nie na faktycznym pochodzeniu Aborygenów.
te podrozdziały i zdolność do przekazywania statusu dzieciom są obecnie ponownie badane przez kanadyjski system sądowy, dzięki Sharon McIvor, kobiecie z NLE ’ kepmxcin z Merritt, B. C., która przewodziła walce z dyskryminującymi przepisami.
Indianie bez statusu
problematyczny charakter statusu Indian stworzony przez ustawę indyjską spowodował szerokie implikacje dla ludów Aborygenów niekwalifikujących się do statusu. Aborygenowie bez statusu na mocy ustawy indyjskiej pozostają prawnie nierozpoznani przez rząd kanadyjski jako ludy Aborygenów. Indianie, którzy nie mają statusu, muszą stawić czoła wyzwaniom, jakim jest stanowienie prawa poza swoimi społecznościami, niezdolni do udziału w Polityce bandów i niekwalifikujący się do tych samych praw i różnych rodzajów wsparcia rządowego oferowanego Indianom statusu. Jednak status i status Hindusi mają również wiele wspólnych obaw – wysiedlenie z ojczystych ojczyzn i ich tradycyjnych sposobów życia, wyzwania społeczno-ekonomiczne, chęć praktykowania własnych kultur i tradycji oraz określania własnej tożsamości i przyszłości.
pomimo wspólnych interesów, wielu Indian nieposiadających statusu stoi przed wyzwaniami w znalezieniu forów, na których można rozwiązać te problemy, ponieważ rząd kanadyjski twierdzi, że nie ponosi odpowiedzialności za Indian nieposiadających statusu. W rezultacie wiele organizacji Aborygenów reprezentuje status Indian. Traktowanie przez akt Indyjski „statusu” stworzyło fałszywe pojęcia autentyczności – błędne przekonanie, że Indianin nie będący statusem jest mniej aborygenem lub Nieautentycznym Indianinem. Idee te przeniknęły zarówno grupy Aborygenów, jak i nie-Aborygenów. Indianie bez statusu, którzy identyfikują się jako Aborygenowie, z powiązaniami z ich rodowymi ojczyznami, kulturami i historiami, mogą zostać wykluczeni z roszczeń ziemskich, traktatów i innych podobnych umów. Organizacje takie jak United Nations Of B. C. Krajowy Kongres Ludów Aborygenów (dawniej Rada rdzennych mieszkańców Kanady) stara się zająć tą nierównością, organizując i dając głos Indianom, którzy nie mają statusu. Wielu Indian, którzy nie mają statusu, uważa jednak, że pozostają niewidzialną, a co za tym idzie wykluczoną, demografią.
po co zachować status Indian?
podczas gdy Status Indian jest powszechnie uznawany za wynalazek rządowy, definicję prawną, a nie prawdziwą reprezentację pochodzenia Aborygenów, uczony Bonita Lawrence odkrył, że wielu Aborygenów uważa status za afirmację ich indyjskiego pochodzenia. Na obszarach miejskich, gdzie wiele ludów Aborygenów jest daleko od swoich rodowych ojczyzn i społeczności, status Indian może dać zarejestrowanym Indianom poczucie przynależności. Z drugiej strony, koncepcje statusu Indyjskiego mogą spowodować, że osoby niekwalifikujące się do statusu Indyjskiego będą kwestionować własne roszczenia do indyjskiej tożsamości i podsuwać pytania o legitymizację i autentyczność.6
podczas gdy status Indii jako kategorii prawnej jest niewątpliwie problematyczny, nadal jest znaczący historycznie i prawnie. Status potwierdza unikalne historyczne i konstytucyjne relacje Aborygenów z Kanadą. Z tych powodów próby zniesienia statusu Indii spotkały się z powszechnym oporem. W 1969 roku, w celu osiągnięcia społeczno-ekonomicznej równości między Aborygenami i nie-Aborygenami Kanadyjczykami, rząd federalny zaproponował całkowite zniesienie statusu Indii. Ta propozycja polityki, znana jako biała księga, spotkała się z silnym oporem ze strony Aborygenów i organizacji. Ci, którzy sprzeciwiali się temu środkowi, twierdzili, że chociaż status był narzucany przez rząd, Status Indian uznawał charakterystyczną historię Ludów Aborygenów i Państwa kanadyjskiego i zmusił rząd do prawnego uznania ich zobowiązań wobec Ludów Aborygenów. Aborygeńscy przywódcy obawiali się, że zniesienie statusu zwolni rząd z jego zobowiązań. Co więcej, propozycja zniesienia statusu zakłada, że ewentualna asymilacja Ludów Aborygenów do głównego nurtu społeczeństwa kanadyjskiego jest nieunikniona.
Autor: Karrmen Crey& Erin Hanson
Polecane zasoby
„: http://www.ainc-inac.gc.ca/br/is/index-eng.asp
Gilbert, Larry. Prawo do statusu Indii i kodów członkowskich w Kanadzie. Scarborough: Carswell, 1996.
Lawrence, Bonita. „Prawdziwi” Indianie i inni: Mieszana krew rdzennych mieszkańców miast i rdzennej narodowości. Lincoln: University of Nebraska Press, 2004.
Royal Commission on Aboryginal Peoples, „the Indian Act”, in the Report of the Royal Commission on Aboryginal peoples, vol. 1, Patrząc W Przyszłość Patrząc Wstecz. Ottawa: The Commission, 1996. 17-19, 303-6.
University of British Columbia Law Review. 7.1(1972). 81-105.