bogaty w doświadczenia bojowe i bogactwo powrócił do Skandynawii n 1046, gdzie szybko odegrał swoją rolę w lokalnych uwikłaniach. Tutaj król norwesko-Duński Magnus dobry (Magnus i Norwegii) walczył z duńskim pretendentem Sveinem Estridssonem. Początkowo Harald i Svein połączyli siły, ale gdy Magnus zaoferował Haraldowi współkrólestwo, zdradził Sveina.

wkrótce potem, w 1047 roku, Magnus zmarł. Prawdopodobnie od ran, które otrzymał podczas pościgu za Sveinem po bitwie na Zelandii, gdzie według legendy spadł z konia. Magnus chciał Haralda mieć Norwegię i Svein Danię.

Harald nie był jednak zadowolony z tego i w następnych latach często krzyżował z Sveinem miecze – zarówno na lądzie, jak i na morzu. Harald splądrował i spalił na przykład Haithabu w 1049 roku, a także splądrował i spustoszył wiele innych Duńskich miejsc w ciągu tych lat. Skuldelev-blokada fiordu Roskilde, której pierwsza faza datowana jest na około 1060, jest często interpretowana jako próba zabezpieczenia Roskilde przed niespodziewanymi atakami Haraldsów po katastrofie w Haithabu. Mimo że większość Haraldów spustoszających Danię wydaje się dziś bezcelowa, prawdopodobnie był zbyt dobrym strategiem, by podejmować przypadkowe najazdy. Być może jego celem było pokazanie Duńczykom, że Svein nie jest w stanie obronić swoich wybrzeży, pozbawiając go tym samym wsparcia Duńczyków.

pomimo tego, że Svein Estridsson przegrał niemal każdą bitwę z Haraldem, utrzymał się przy władzy. W 1062 R.lub wkrótce potem osiągnięto kompromis. Wojowniczy król Harald musiał zdać sobie sprawę, że powinien szukać nowych terenów łowieckich, a po śmierci Edwarda spowiednika na początku 1066 roku Harald najechał Anglię. Jesienią tego samego roku poległ w bitwie pod Stamford Bridge przeciwko nowemu królowi Anglii, Haroldowi Godwinsonowi.

Kristian Helmersen