Jak Powinniśmy Żyć?

jak powinno się żyć? Pytanie, o którym wszyscy rozmyślają z szeroko otwartymi oczami pośród długich i niespokojnych nocy. Wszyscy pragniemy dobrego życia; życia, w którym spełniają się wszystkie nasze życzenia, nadzieje i marzenia; życiowego oszołomienia, które przejawia się w nieskończonym spełnieniu. Niebo na ziemi, modlitwa wygłaszana w głębi naszych umysłów.

w większości niemożliwości. Zawsze będzie coś, co nas zniechęci, coś, co nas zniechęci. Ale to chwilowe zniechęcenie nie musi trwać dłużej niż to: chwilę. Możemy osiągnąć pozory nieba na ziemi.

i jedynym dostępnym środkiem do uchwycenia naszego pożądanego nieba na ziemi jest styl życia, który przyjmujemy. Styl życia, który wszyscy wybraliśmy, świadomie lub nieświadomie, w pewnym momencie lub innym; te sposoby życia, które wszyscy przysięgamy, są najlepszymi i najbardziej korzystnymi sposobami życia.

jest mnóstwo stylów życia do wyboru, więc nie możemy zbadać każdego z nich. Tak więc, tutaj będzie refleksja na temat ascezy i tego, jak może to być bardzo korzystne w naszym celu nieba na ziemi. Będziemy używać ascezy, aby odpowiedzieć na pytanie, jak należy żyć życiem.

Zacznijmy więc rozumieć, jak asceza może poprawić nasze życie.

Czym Jest Asceza?

definicja ascezy to:

„praktyka surowego samozaparcia jako miara dyscypliny osobistej, a zwłaszcza duchowej: stan, praktyka lub tryb życia ascety”.

jak to wygląda bardziej szczegółowo i mniej abstrakcyjnie: ascetyczny styl życia wymaga ścisłego przestrzegania celów lub doktryn wyższego rzędu, a nie wypoczynku lub bezmyślnej rozrywki.

na przykład kapłan, który angażuje się w doktrynę duchową, robi to z całego serca. Z zachowań, przekonań i procedur wymaganych od niego przez doktrynę, pełne i chętne zaangażowanie. Im mniej odstępstw od praktyk, które Doktryna duchowa nakazuje kapłanowi, tym bardziej można powiedzieć, że kapłan jest ascetyczny.

ale asceza tego rodzaju znajduje się też gdzie indziej. Kapłani i wyznawcy duchowi nie są jedynymi ascetykami. Ludzie, którzy mają wzniosłe cele i są ogólnie uważani za ludzi o wysokich osiągnięciach, są również bardziej ascetyczni. Dążenie do natychmiastowych przyjemności rzadko prowadzi do realizacji długoterminowych celów. Trzeba więc zrezygnować z natychmiastowej przyjemności dla większej przyjemności. Dlatego osoby osiągające wysokie wyniki stają się czymś w rodzaju tymczasowych ascetów.

teraz możemy przypuszczać, z ascezy, że jest to styl życia tylko dla tych, którzy albo odrzucają lub unikają, w imię jakiejś duchowej doktryny lub długoterminowego celu, natychmiastowych przyjemności życia. Ale to byłoby złe.

opis ascezy, który daliśmy do tej pory, jest bez wątpienia niekompletny. Nie możemy naśladować zachowań kapłana, a następnie przypuszczać, że jesteśmy ascetyczni. Nie, to nie jest asceza.

asceza jest wewnętrzną formą bytu. Choć asceci prowadzą specyficzny tryb życia, ascetyczny styl życia emanuje z subiektywnych doświadczeń osoby: wewnętrznego przewodnika, który kształtuje rozszerzone i otaczające środowisko.

ujmując inaczej, asceza jest jakościowo odmiennym sposobem doświadczania świata, a nie jakimś ograniczającym zestawem zachowań zewnętrznych. Asceza jest, jak to określił Richard Valantasis w swojej książce „Tworzenie siebie”,:

widoczna w definicji ascezy przedstawionej przez Valantasisa, asceza bardziej zachęca do indywidualności niż zachęca do odroczenia natychmiastowej satysfakcji. Chociaż odroczenie gratyfikacji jest niezbędnym składnikiem ascezy,nie jest celem.

ponieważ asceza wykorzystuje opór, czy to społeczny, czy osobisty, wynika z tego, że asceza zawsze będzie sprzyjać indywidualności. Asceta jest odporny na decyzje grupowe, ponieważ asceza wymaga świadomego zaprzeczenia przez agenta; tak więc doktryny ascetyczne muszą podkreślać siłę jednostki, a nie Grupy.

jego koncepcja wiąże się z pewną względnością; zamiast kłaść nacisk na wolę jednostki, Valantasis podkreśla kategorycznie odrębne subiektywizmy między grupami. I dlatego jego pogląd jest względny.

zastanów się, gdybyśmy mieli dwie grupy wewnątrz społeczeństwa, jedną dominującą, a drugą nie, ale obie kładły silny nacisk na siłę indywidualnej woli; i obie trafnie charakteryzują się dążeniem do celów wyższego rzędu i duchowych. Wtedy oba byłyby ascetyczne. Ale z punktu widzenia Valantasisa, mniejsza i bardziej dewiacyjna Grupa byłaby uważana za ascetyczną.

powodem takiego wyniku jest odwołanie się do kontekstu. Jeśli bycie ascetycznym oznacza bycie odpornym lub wycofanie się z dominującego kontekstu, to nigdy nie możemy mieć kontekstu z dwiema grupami ascetycznymi, w których jedna grupa jest bardziej dominująca od drugiej; tylko dlatego, że opór wobec dominującego kontekstu społeczno-politycznego jest definitywnie cechą ascetyzmu.

zgadzam się więc z Valantasisem co do ascezy związanej z innym sposobem podmiotowości, ale nie zgadzam się co do semantyki kontekstualnej, którą włącza do swojej definicji. Wydaje się, jak pokazano powyżej, że aspekty kontekstowe pozostawiają miejsce na absurdalne wnioski: mianowicie, przypuśćmy, że dwie grupy ascetów nie są ascetyczne, podczas gdy druga jest, po prostu z racji bycia nie dominującym. Z całego serca wierzę, że asceza, w swej istocie, dotyczy woli jednostki.

asceza i hedonizm

rodzaje hedonizmu

• hedonizm psychologiczny, znany również jako hedonizm motywacyjny, twierdzi, że motywacja wynika z bólu i przyjemności.
• hedonizm etyczny, znany również jako hedonizm oceniający, twierdzi, że przyjemność ma wartość, podczas gdy ból ma wartość.

„natura umieściła ludzkość pod rządami dwóch suwerennych panów, bólu i przyjemności. Tylko do nich należy wskazanie, co powinniśmy czynić, a także określenie, co powinniśmy czynić ” – Bentham.

hedonizm psychologiczny

pogląd Benthama na ból i przyjemność stwierdza: działanie zależy od wyniku, czyli od tego, czy wynikiem jest ból, czy przyjemność. Hedonista o determinacji działania uważa, że wszystkie działania są zdeterminowane przez przyjemność lub ból. Że wszystkie działania są wykonywane z dalekowzrocznością; rozumiemy, które działania przyniosą nam przyjemność, a które przyniosą nam ból, a my, jak powiedział Bentham, jesteśmy zdeterminowani w naszych działaniach przez którekolwiek z nich.

w porównaniu z hedonistyczną determinacją istnieje podobny, ale mniej zaangażowany pogląd; to znaczy ból i przyjemność są rzeczywiście swego rodzaju motywatorami, ale nie wszystkie hedonistycznie motywowane działania mają końcowy cel przyjemności, ani nie wszystkie hedonistycznie motywowane działania nie przynoszą przyjemności: hedonizm psychologiczny.

psychologiczni hedoniści wierzą, że najlepiej rozumieją swoje pragnienia i pragnienia, i że wszystkie ich działania, gdy są zamierzone, mogą zmaksymalizować ich subiektywne poczucie przyjemności.

psychologiczny Hedonista stara się utrzymać równowagę między przyjemnością a bólem, a więc niektóre działania są motywowane przyjemnością, wtedy i tylko wtedy, gdy osoba spadła z równowagi. Gdybyśmy byli nasyceni, to zgodnie z psychologicznym hedonistą, naszym działaniom będzie brakować poczucia hedonicznej motywacji. Stąd zasiłek dla działań, które wynikają z motywacji opartych na braku przyjemności.

etyczny hedonizm

etyczni hedoniści są przekonani, że przyjemność jest z natury dobra, a ból z natury zły; i tak właśnie jest, niezależnie od specyfiki bólu lub przyjemności. Środki nie mają wpływu na to, co liczy się jako etyczne, ponieważ cele decydują o tym, co jest dobre, a co złe.

jednak toczy się debata na temat tego, co stanowi przyjemność, a co niezadowolenie. W wyniku tego sporu hedonizm etyczny przybrał wiele form. Niektórzy twierdzą, że racjonalne działanie przynosi przyjemność i dlatego jest dobre; podczas gdy inni uważają, że decyzje podejmowane z rozsądku są tym, co przynosi nam przyjemność i dlatego jest dobre.

problemem hedonizmu etycznego jest określenie jego kategorii: co liczy się jako przyjemność? co liczy się jako niezadowolenie?

różnica między ascezą a hedonizmem

hedonizm i asceza niekoniecznie negują się nawzajem. Aby to zrozumieć, przypomnijmy sobie niektóre z podstawowych cech hedonizmu i ascezy.

hedonizm

1. ból lub przyjemność wyniku determinuje działanie.
2. ból lub przyjemność motywują do działania, w zależności od naszej równowagi.
3. to, co przyjemne, ma wartość, a to, co bolesne, nie ma wartości.

asceza

1. nacisk na Indywidualność.
2. nacisk na wolę.

powierzchownie mówiąc, niektóre z nich wydają się ze sobą sprzeczne. Ascetyczna jednostka nie może dążyć do przyjemności, a jednocześnie odkładać gratyfikacji. A osoba ascetyczna nie może kłaść nacisku na wolę, jeśli stale angażuje się w impulsywną przyjemność. Wydaje się więc, że istnieje różnica między ascezą a hedonizmem, której nie da się pogodzić. Ale myślę, że to byłoby złe.

jednak najpierw rozważmy opinie w literaturze. Niektórzy filozofowie wysuwali twierdzenie, że mędrcy prowadzą dobre życie i dlatego ascetyczni mędrcy są hedonistyczni. Ich życie jest przyjemne. Zależy to jednak od rozróżnienia między rozkoszą postawową a rozkoszą zmysłową.

zmysłowa przyjemność jest czymś w rodzaju pysznego słodyczy lub podnoszenia ciężarów. Czerpiemy radość z jakiejś formy doznań lub treści sensorycznych. W przeciwieństwie do przyjemności zmysłowej, mamy przyjemność postawową. Rozkosz postawy polega na celowym podejściu do czegoś. Możemy mieć zamierzone stany, w których jesteśmy zadowoleni z jakiegoś wyniku; na przykład mogę czerpać przyjemność z przypomnienia sobie, że zaproponowałem mojemu małżonkowi w dość romantyczny sposób. W tym przypadku żadna treść sensoryczna nie była, pozornie, odpowiedzialna za czerpaną przyjemność. Przyjemność wydawała się być spowodowana jakimś mentalnym nastawieniem do pamięci, którą posiadam (dla dokładniejszego załamania postawowego hedonizmu, Patrz Feldman Ch. 5, 2004).

tak więc ascetyczni mędrcy są uważani za hedonistów, ponieważ czerpią przyjemność z ich codziennych zadań, zgodnie z (Haji, 2009). Medytacja, modlitwa i spokojna refleksja wydają się być rzeczami, które przejawiają upodobania. Tak więc, chociaż mędrcy, mówiąc niekontrowersyjnie, powstrzymują się od przyjemności zmysłowej, ich zaangażowanie w Rozkosz postawy odwraca ich od roszczenia do ascezy.

i to samo można by powiedzieć o kimś, kto jest ascetą: mianowicie, asceci są w rzeczywistości hedonistami, ponieważ czerpią przyjemność z codziennej rutyny. Wydaje się więc, że asceza jest niemożliwa.

ale się nie zgadzam. Nie tylko uważam ascezę i hedonizm za zgodne ze sobą, ale również zaprzeczam domniemanemu założeniu, że przyjemność postawowa jest stałym czynnikiem.

myślę, że asceci są błędnie określani jako ant-hedonistyczni. Asceza, zdefiniowana zarówno przez mnie, jak i przez Valantasisa, pozwala na hedonistyczne motywacje lub wyniki. Dzieje się tak dlatego, że asceza skupia się na Woli, czyli indywidualności, a nie na negacji przyjemności. Tak się składa, że opór wobec przyjemności jest dobrym sposobem na zademonstrowanie własnej woli lub indywidualności. Nie pociąga to jednak za sobą logicznej negacji działań hedonistycznych. Tak więc asceza i hedonizm są rzeczywiście zgodne.

co więcej, jeśli przyjmiemy fałszywe założenie, że asceci są całkowicie przeciwni przyjemności, to argument z hedonizmu postawowego w najlepszym razie stwierdza: asceci cieszą się minimalną przyjemnością. Postawy są stanami umysłu, które znosimy przez jakiś czas, więc możemy powiedzieć, że jeśli asceta ma postawę opartą na przyjemności, to ascetyczny hedonizm jest tymczasowy. Powodem jest to, że asceza lepiej charakteryzuje się tępymi lub płaskimi stanami psychicznymi: brak uniesienia. I tak, kiedy przypomną sobie jakąś pozytywną postawę wobec czegoś, będzie ona krótka; tylko dlatego, że asceta wkrótce zmieni swój stan psychiczny z powrotem na pustkę, jaką był kiedyś. Tak więc, nawet jeśli przyznamy argumentację hedonizmu postawowego, jest ona w najlepszym razie słaba.

możemy zatem powiedzieć, że hedonizm i asceza są ze sobą zgodne. Wszelkie argumenty, które próbują negować ascezę, przypuszczając, że asceza jest zbyt restrykcyjna lub przeciwna przyjemności, są po prostu błędne. Tak więc, chociaż asceza i hedonizm są różne, oba mogą być przestrzegane w tym samym czasie.

powody, aby nie być ascetycznym

ascetyzm ma wiele korzyści, jeśli jest przestrzegany. Ale asceza może również stać się dysfunkcyjna. Spośród wielu dysfunkcyjnych sposobów, w których asceza może się przejawiać, najbardziej łatwo przychodzi na myśl ekstremalne reakcje na życie:

skrajne reakcje

• asceza jako negacja złych nawyków.
• ascetyczne wycofanie społeczne.

asceza i złe nawyki

wszyscy mamy jakieś złe nawyki w życiu. Niektórzy z nas piją za dużo, niektórzy oglądają za dużo telewizji, a niektórzy spędzają za dużo godzin na grach wideo. Złe nawyki mogą być wszechobecne i głęboko szkodliwe, tak bardzo, że nasza zdolność do funkcjonowania jako ludzie staje się naruszona. Niefortunne okoliczności, w których się znaleźliśmy, złe nawyki.

ale tak samo niefortunne jest, gdy próbujemy naprawić te złe nawyki za pomocą czegoś tak szkodliwego.

kiedy próbujemy rozwiązać nasze dysfunkcyjne nawyki poprzez przyjęcie ascetycznego spojrzenia na życie, zaczynamy tłumić nasze skłonności do życia, zamiast skupiać się na naszej woli. Asceza przyjęta z pozycji chęci, czyli chęci negowania naszych złych nawyków, jest dysfunkcyjnym ascezą. Taka asceza koncentruje się na negacji nawyków i pomija punkt.

ascetyczne życie społeczne

życie społeczne może być wypełnione różnego rodzaju wyzwaniami. Musimy być ostrożni w tym, co mówimy, komu to mówimy i kiedy to mówimy; musimy zrozumieć relacje między różnymi klasami społecznymi; i musimy być biegli w czytaniu umysłów innych ludzi. Życie społeczne może być dość trudne.

i jak w każdej dziedzinie umiejętności, istnieją różnice w zdolnościach i trudności, które wynikają z porażki. Tutaj asceza może być użyta jako uzasadnienie do wycofania się ze społeczeństwa.

z jednej strony, gdy nie mamy umiejętności w sporcie, odmówimy mu gry; bardzo wolimy uczestniczyć w tych rzeczach, w których jesteśmy wykwalifikowani. A z drugiej strony, kiedy nie udaje nam się coś zrobić, możemy się zniechęcić. Te dwa fakty mogą, nieświadomie, popchnąć kogoś do dysfunkcyjnego ascezy.

ponieważ asceza jest często źle rozumiana jako wyrzeczenie się wszelkich przyjemności, wynika z tego, że asceta będzie musiał odłączyć się od społeczeństwa i żyć powściągliwym życiem. Nie mogą uczestniczyć w imprezach, nie mogą bawić się w romantyczne związki, ani nie mogą się przekomarzać z przyjaciółmi. Asceza, w tej niezrozumiałej formie, może być używana jako uzasadnienie do maskowania niepewności i zwarć.

powody, aby być ascetycznym

ponieważ niezdrowy asceza odnosi się do skrajnych reakcji, aby przezwyciężyć jakiś krótkotrwały lub negatywny nawyk, czym jest zdrowy asceza? Jakie są powody, aby być ascetycznym?

opanowanie siebie

zdrowy asceza polega na właściwym rozumowaniu i skupieniu. Zdrowy ascetyk nigdy nie powinien stać się ascetykiem z wadliwych powodów, takich jak negacja złych nawyków. W najlepszym wypadku nie pociąga to za sobą nic innego, jak dążenie do celu, który jest pozbawiony przyjemności, a nie stanie się ascetą. Ktoś powinien stać się ascetą, ponieważ preferuje styl życia związany z taką filozofią.

podobnie, zdrowy ascetyk powinien mieć za GŁÓWNY CEL opanowanie swojej woli; podejmowanie decyzji zgodnie z wolą osoby ma być ascetą i to powinno być głównym celem, gdy staje się ascetą, a nie negowanie złych nawyków lub ignorowanie braków.

dlatego powodem, dla którego należy się stać, jest dążenie do samokontroli, dążenie do pełnej kontroli nad naszą wolą.

życie, w którym panuje się nad sobą, z konieczności wiąże się z dobrym życiem, chyba że ktoś zakłada, że nie jest w stanie podejmować dobrych decyzji dla własnego życia. Jestem jednak przekonany, że jeśli podejmę całą swoją decyzję z pozycji woli, na tyle, na ile jest to możliwe, będę żył dobrym życiem.

ponieważ asceza popycha nas do skupienia się na manifestowaniu silniejszej woli, silniejszego poczucia samokontroli, wtedy będziemy mniej podatni na rozpraszanie uwagi; mniej podatni na działanie wykonywane przez czysty kaprys; mniej podatni na żal, który odczuwamy, gdy nie jesteśmy w stanie realizować swoich celów lub marzeń. Asceza może uratować nam życie, jeśli tylko przyjmiemy jej praktyki.

1. Fred Feldman, Pleasure and The Good Life: Concerning the Nature, Varieties, and reliability of hedonizm. Utilitas, 22, 2, 232-233.
2. Feldman, F. (2004). Przyjemność i Dobre życie. Oxford University Press.
3. Framarin, C. G. (Styczeń 01, 2017). Wyrzeczenie, przyjemność i Dobre życie w Saṃnyāsa Upaniṣads. Filozofia Wschodu i zachodu, 67, 1, 140-159.
4. Wolność i wartość: wpływ wolności na dobrobyt i wartość doczesną. Springer.
5. Sprigge, T. (1999). Związek pomiędzy psychologicznym i etycznym hedonizmem Jeremy ’ ego Benthama. Utilitas, 11(3), 296-319. doi: 10.1017 / S0953820800002521
6. Valantasis, R. (2008). Teoria ascezy, poprawiona. In the Making of the Self (S. 101-116). Cambridge: James Clarke & Co. Pobrano z http://www.jstor.org/stable/j.ctt1cgf9xc.10